Moederinstinkt

--> Drie stuks hebben we er rondlopen. Ik heb het over onze katten.   Ik ben dol op ze en ook zoonlief is erg gek op onze katten. Helaas is die liefde niet altijd, of beter gezegd meestal niet, wederzijds. Tijd voor wat mediation, bedacht de idealistische moeder in mij, want mens en dier moeten natuurlijk wel met zijn allen vreedzaam samenleven in dit huis. Het probleem is natuurlijk de motorische onbekwaamheid en het grote enthousiasme van zoonlief. Aaien gaat nog een beetje onhandig en sinds Jonathan net de verschillende lichaamsdelen aan het leren is, wil hij graag aan de neus en de ogen en oren van de katten zitten. Blijkbaar zijn mijn katten daar niet van gediend. Verder is het zo dat elke keer dat hij een kat ziet, hij heel hard ‘poes!!!’ roept en dat valt dus ook niet in goede aarde bij de poes in kwestie. Tot overmaat van ramp heb ik zelf de zaak nog erger gemaakt door hem lovend toe te roepen “Ja, dat is een staart!” toen hij aandachtig naar de staart va

"Papa, basen" Een klein driftig mannetje staat naast me te wijzen naar een object in het keukenkastje. "O nee, hij heeft hem gevonden," Met een diepe zucht pak ik de bellenblaas waarvan ik dacht dat ik hem goed genoeg verstopt had. Een paar dagen eerder had ik het briljante idee om een bellenblaas voor Jonathan mee te nemen. Het viel in zeer goede aarde bij het kleine meneertje. Enthousiast stortte hij zich op de bellen die ik voor hem blies, waarbij de nodige vreugdekreetjes geslaakt werden. Uiterst tevreden keek ik toe. Dit was een goede aankoop. Hij vond het leuk en dat voor een paar cent! Na een minuut of tien blazen voelde ik mij wat licht in het hoofd worden, dus ik zei: "Nog een keer en dan is het klaar." Ik blies en zette de bellenblaas weg. "Nee, nee, nee, nee!!!" Gillend stortte hij zich ter aarde en toen ik wegliep klampte hij zich jengelend aan mijn been vast. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om toe te geven. Na